Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Doa kuhme eck doch lessens an'n Löähnsken Bahnhobe oba dä Bruiggen! Upp oänmoall ßoä eck, datt moe, doa 'n Freosminske wänket un upp moe läosßackenaigget, oasse wännt oall lange upp moe luat hedde. Eck häbbe moe oäast noa muin'n Hannchen ümmekieken, oapp eck dän Minskenkuine walln Trätt inne Richte goahn könne, ohne datt eck tüsken twoä Fuias koäme. Oabba Hannchen was just in'n' Ladn goahn, un ßäo hadde eck doach dän Nacken frui. Oasse eck noäga kamm, ßäog eck, dat't äok van düssa Szuit hea nich ßäo laige waian konn, dänn ett was Nimoäs Lischen, watt upp moe läosbösse.

„Minske, Otto, watt häbbe eck moe oall noa di dän Hals vodraigget, oabba diu wankes joa wall nich rächt maia unna Luin! Eck häbbe doach watt fo di! Diu schriffs joa jümma watt inna „Löhner Zeitung“ upp Platt. Datt lese eck äok jümma. Un niu häbbe eck doach ßoann äolet Pickatreßäpt fun’n, un datt mösse doach äok moall inne Zaitung! Wäa kann dänn vondage van dä jungen Lui näon oannicken Pickat backen!“ -Un niu kroame Lischen in ßuina Handtasken un hale leßtn Ännes ßoann gehlet Stücke Zaitungspapuia hariut un hoäl moe datt unna dä Nesen.

„Diu, läß moall! Kannßet äok mettnihm'm, oabba, eck mot't wiahäbbn! Diu, datt eß näo van Horstbrinks Frettken! Datt mott doach moall inne Zaitung!“

Jäa, Kinna watt ßoll eck mahken!- Eck mosse teoßeggen! Un ßäo kümmt huia niu:

Datt Pickatreßäpt van Fretz Horstbrink !

In Häawede un in Builefeld,
dä Pickat oaß watt Leckas gelt.
Oapp äolt, oapp Jung, oapp ruik, oapp ahm,
ett ätt ühn joäda oabba wahm!
Dänn käolt ligg hoä teo schwoah in'n Luibe,
buikümm nich geot, eß dänn teo stuibe!
Teo backen eß datt kaine Kunst,
proboäa’t moall, kümms äok in Gunst!
Wänn hoä ßäo wacka eß geroahn,
löät kaina ühn ubbn Diske stoahn.

Fang oäast moall mett Katuffel an,
fuif Pund ßind neog fo droä, voäa Mann!
Diu hals ßä di iut duin'n Kella,
un schills ßä fain ubbn gräodn Tella.
Dän moß diu ruibn nich teo groaff,
datt eß äok wichtig fo dän Stoaff.
Datt Ruifßel ubbn Düaschlagg,
dänn löäpt datt Wahda ruibe aff.
Niu Mehl - droä, voäa Lihpel vull,
un Mälke äok, 'n däabn Strull,
'n bihdn Szoalt, kanns di wall denken,
doach Oäa draffs diu di nich schenken!
Doa nimm man druiste, voäa, fuif, ßesse,
denn ümme ßäon schönan Pickat hesse
Datt Ganze draffs teo dünn nich maken,
ßüß hätt datt Backen oän 'n Haken.
Ett flütt di wäg, löäppt iudnanna,
just oasse moall bui Muinken Szanna.

Dä Pickatploadn ubbn hoädn Haiad,
riffs in mett Speck datt eß watt waiat!
Kanns äok 'n Schwoagan doa teo nihm'm,
'n lüttket Stück van'n feddn Roähm'm.
Doach Speck eß moall nich teo voachten,
datt eß dä Szegen van dänn Schlachten.
Schmort de niu schön, eß gehl un briun,
gifft gluiks näo maia'ret teo däon
'n Schloäf vull Mängsel upp dä Ploadn
eck ßegge, diu kanns di drup voloadn.
Struikst diu fein glatt, doach nich teo dick,
dänn backt datt gluiks in'n Äogenblick
Upp joäda Halbe mott hoä backen,
bluif dobui stoahn, häol stuif dänn Nacken!
Eß hoä dänn oallawegen kroß,
ßäo eß hoä geot - un dänn man loaß!
Schmehr Boddan drupp - un dänn: Niu ett!
Wäa datt nich magg, - ühn stoahn löätt!“

Nimoäas Lischen un eck ßind oabba ganz fo datt Ehdn ! -  Ji äok?